Το Απόλυτο Review για το Fringe...

Διαβάστε το απόλυτο Review για τη σειρά μας... (από ειδικό)

Έφτασε λοιπόν η στιγμή που το Fringe είναι παρελθόν. Μια σειρά που μετά από 5 χρόνια και 100 επεισόδια έγραψε τη δική της ιστορία στην αμερικάνικη τηλεόραση και απέκτησε φανατικό κοινό το οποίο μάλιστα της χάρισε την 5η σεζόν. Μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που ήταν πολύ παραπάνω από αυτό που όλοι περιμέναμε, αλλά και μια σειρά που περιστρεφόταν γύρω από τους ανθρώπους και κάθε πράξη τους είχε σαν κινητήριο μοχλό τα συναισθήματα τους. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Μια γυναίκα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει τον άνθρωπο που αγαπά, και στο τέλος το καταφέρνει. Σε αυτά τα πλαίσια κινήθηκε και το φινάλε της σειράς. Ένα φινάλε αρκετά ικανοποιητικό και φυσικά -αν μη τι άλλο- με πολύ συναίσθημα. Στην τελική όμως έφτασε σε σημείο να απογοητεύσει μερίδα του κοινού. Αυτό που είναι σίγουρο για όλους τους φαν της σειράς, ανεξαιρέτως, είναι ότι μέχρι το τέλος της 3ης σεζόν η σειρά ήταν εκπληκτική, αλλά μετά την διαγραφή του Peter και στην ουσία τη διαγραφή 3 χρονών το κοινό διχάστηκε και άρχισε μια αδιάκοπη αμφισβήτηση για την σειρά και τους σεναριογράφους. Το "μπλε" σύμπαν που όλοι αγαπήσαμε έπαψε πια να υπάρχει και το διαδέχτηκε ένα "πορτοκαλοκίτρινο" με εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Οι εμπειρίες και τα βιώματα των χαρακτήρων ήταν διαφορετικά και όλοι τους είχαν ένα ανεξήγητο κενό μέσα τους (γιατί άραγε;). Μετά τα βασανιστικά και όλο αίνιγμα τρέιλερς "Where is Peter Bishop?", αυτός επέστρεψε και τότε όλοι πιστέψαμε ότι θα βρεθεί τρόπος να γυρίσουν πίσω. Κάτι που φυσικά δεν έγινε. Παρόλα αυτά όταν τον θυμήθηκε η Ολίβια, αρκέστηκα σε αυτό αλλά παράλληλα αναζωπύρωσε την ελπίδα μου για να ξαναδώ το μπλε σύμπαν. Τελικά φτάσαμε στο φινάλε της 4ης σεζόν και τίποτα από αυτά που περίμενα δεν έγινε και αυτό το κεφάλαιο έκλεισε κάπως περίεργα ανοίγοντας ένα άλλο πολύ μεγάλο.

Βρισκόμαστε στο 2036, Οι σατανικοί Παρατηρητές έχουν κυριεύσει τον κόσμο και η τύχη της ομάδας αγνοείται, μέχρι που η κόρη του Peter και της Olivia τους βρίσκει και αρχίζει ένας ασταμάτητος αγώνας κατά των τυράννων Χωρίς να μακρηγορήσω θα σας πω πως αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι δεν είδαμε κάποιο φλας μπακ έστω λίγο πριν μπουν στο κεχριμπάρι το 2015. Πηδήξαμε 25 χρόνια και μάθαμε γιαυτα λιγοστά πράγματα (και πάλι καλά να λέμε). Σε αυτό τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχει το πολυαγαπημένο τιτανοτεράστιο FΟΧ. Τέλος πάντων τελειώνοντας αυτό το κομμάτι θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση πριν αναλύσω κι άλλο τις σκέψεις μου για το Fringe. Η σειρά πάντα φημιζόταν για τα απίστευτα εφέ της, και μέχρι το τέλος δεν μας απογοήτευσε ποτέ. Επίσης κάτι που ήταν πάντα συγκλονιστικό και αξιοσημείωτο στη σειρά ήταν τα soundtracks που ερχόντουσαν πάντα στην κατάλληλη στιγμή για να ολοκληρώσουν τις πιο συναισθηματικές και μη σκηνές.

Στο πέρασμα των σεζόν είδα να συμβαίνουν πολλά αλλόκοτα και απίστευτα πράγματα με ελάχιστες δόσεις αλήθειας μέσα. Αυτό βέβαια ποτέ δεν με πτόησε μιας και ήξερα τι ήταν η σειρά. Το αντίθετο ακριβώς, όσο περνούσαν τα επεισόδια, ήθελα όλο και περισσότερα να δω που θα καταλήξει αυτή η εξωπραγματική ιστορία.Και κατέληξε γαμάτα.

Το φινάλε του Fringe λοιπόν ήταν αρκετά συναισθηματικό και πραγματεύτηκε πολύ τις έννοιες του πεπρωμένου και της ελεύθερης βούλησης. Μπορούμε άραγε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας η είναι προκαθορισμένο; Αυτό που εγώ εισέπραξα από το φινάλε είναι ότι με θυσίες και προσπάθεια μπορείς να τα αλλάξεις όλα. Το τι μέλλει γενέσθαι το καθορίζουν οι πράξεις μας και το πόσο δυνατοί είμαστε ώστε να αντεπεξέλθουμε και να κάνουμε το σωστό, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που παρουσιάζονται μπροστά μας. Και αυτό μας το δίδαξε ένας άνθρωπος που έκανε πολλές λάθος επιλογές στην ζωή του, με τρομερές συνέπειες, αλλά στο τέλος έπραξε το σωστό και ας ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανε στην ζωή του. Το πεπρωμένο σαν έννοια είναι δύσκολο πράγμα να εξηγηθεί και πάντα αφήνει περιθώρια για νέες σκέψεις. Ο καθένας μας το αντιλαμβάνεται με γνώμονα τις δικές που επιθυμίες και εμπειρίες οπότε πιστεύω ότι είναι λογικό ο καθένας να βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά, οπότε το αν θα συμφωνήσει με την δυνατότητα αλλαγής του πεπρωμένου είναι καθαρά υποκειμενικό πράγμα. Και στην τελική δεν υπάρχει σωστή και λάθος άποψη.

Το άλλο τεράστιο κομμάτι της σειράς ήταν η επιστημονική φαντασία. Και τι δεν είδαμε: από ανθρώπους που βάζουν φωτιά με το μυαλό τους μέχρι παράλληλα σύμπαντα και από ιούς με "δική τους βούληση", που θέλουν να κυριεύσουν όλο τον κόσμο, μέχρι επιστήμονες από το μέλλον που θέλουν να κανουν το ίδιο. Η σειρά μπορεί να ξεκίνησε σαν ένα σύγχρονο x-files αλλά εξελίχθηκε σε κάτι μοναδικό που δύσκολα θα ξαναδούμε. Συνδύαζε φαντασία και λογική με αποτέλεσμα να σε πείθει ότι αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια (προφανώς δεν εννοώ ότι αυτά που έδειχνε το Fringe μπορούν πραγματικά να συμβούν). Πάντως σίγουρα αυτή η σειρά με έκανε πιο ανοιχτόμυαλη με πολύ περισσότερη φαντασία και γνώση. Η φαντασία δεν έχει όριο, και αυτό μας το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο το Fringe. Αν μπορείς να φανταστείς και να οραματιστείς κάτι, μπορείς να το καταφέρεις. Πέρα από τους προφανείς λόγους που μπορεί να μου άρεσε το Fringe αυτή η ελεύθερη και χωρίς όρια φαντασία με ενέπνευσε σε ένα βαθμό. Βέβαια μπορεί κάποιοι να έπεσαν στην "παγίδα" και κάποια στιγμή να έχασαν λίγο την μπάλα και να πίστεψαν ότι αυτά που βλέπουν είναι αλήθεια αλλά νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να καταλαβαίνει. Και αυτό είναι η προσωπική μου άποψη γιατί δεν βρίσκω λογικό ότι αρκεί ένας επιστήμονας να πάρει LSD και να καπνίσει Brown Betty για να φτιάξει μια μηχανή που μπορεί να καταστρέψει 2 σύμπαντα, η να φτιάξει ένα φάρμακο που θα επιτρέπει σε 5χρονα να ταξιδεύουν ανάμεσα στα σύμπαντα λες και πηγαίνουν βόλτα μέχρι το πάρκο. Πάντως σίγουρα όλα αυτά θα ήταν fucking awesome αν γινόντουσαν αλλά δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για την Olivia δεν γίνονται.

Τελειώνοντας το review να πω ότι για μένα αυτό που ήθελε η σειρά το κατάφερε, δεν παρέκκλινε ποτέ από αυτό που ήθελε να σου δείξει, και για μερικούς αυτό ήταν υπερβολή, αλλά αυτό ήταν το Fringe, μια ωραία και πωρωτική υπερβολή. Αν είσαι λάτρης της επιστημονικής φαντασίας, το Fringe είναι μια από τις καλύτερες σειρές του είδους. Αυτά που ζήσαμε βλέποντας αυτά τα 100 επεισόδια δύσκολα μια παρόμοια σειρά να μας κάνει να τα ξαναζήσουμε. Άλλα το θέμα είναι ότι τελείωσε και τελείωσε με τον καλύτερο και ιδανικότερο τρόπο. Σίγουρα αυτά που έγραψα δεν είναι όλα όσο σκέφτομαι και πιστεύω για το Fringe αλλά δεν με παίρνει άλλο με την πολυλογία.

Olivia Dunham/Anna Torv: Πολλοί την χαρακτήριζαν "κρύα" , ειδικά στις πρώτες σεζόν. Για μένα ήταν ο χαρακτήρας που με έδεσε περισσότερο με την σειρά γιατί ταυτίστηκα πολλές φορές μαζί της. Αρκετές φορές σκέφτηκα "και εγώ στην θέση της ακριβώς αυτό θα έκανα". Οπότε καταλαβαίνετε ότι οτιδήποτε πω γι'αυτήν είναι τελείως υποκειμενικό. Η Olivia Dunham, λοιπόν, ήταν ένα κοριτσάκι που κακοποιούνταν από τον πατριό της, ενώ παράλληλα πειραματιζόντουσαν πάνω της, και κατέληξε σε μια δυναμική και έξυπνη γυναίκα που δεν δίστασε να περάσει σε ένα εναλλακτικό σύμπαν για να σώσει αυτόν που αγαπά. Ακόμα και όταν παγιδεύτηκε δεν το έβαλε κάτω και με την επιμονή της τα κατάφερε. Αν μη τι άλλο όλοι πρέπει να της αναγνωρίσουμε το πείσμα και την ηθική της. Όπως είπε και όταν την ρώτησε η Fauxlivia πως είναι, "Πάντα προσπαθούσε να διορθώσει ένα φανταστικό λάθος".Την είδαμε άπειρες φορές να θυσιάζεται για το κοινό καλό. Αυτό προσωπικά με άγγιξε παρά πολύ και πάντα καταλάβαινα γιατί ήταν απόμακρη. Στην τελική δεν πέρασε και λίγα. Αυτό τον αξέχαστο χαρακτήρα τον ερμήνευσε μια ηθοποιός που έπαιξε 3 ρόλους σε μια σειρά και αυτό τα λέει όλα. Η Anna Torv κατάφερε αυτό που άλλοι δεν μπορούν: σε έκανε να την βλέπεις σε 2 ρόλους παράλληλα και να ξεχνάς ότι είναι το ίδιο άτομο. Πόσες φορές δεν είδατε την Fauxlivia και για δευτερόλεπτα ξεχάσατε ποιος την υποδύεται. Τέλος πάντων, για να μην συνεχίσω με το ποσό καλή ηθοποιός είναι, κάποια πράγματα είναι αντικειμενικά και τα βλέπουμε όλοι μας, οπότε ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του.

Peter Bishop/Joshua Jackson: O απατεώνας που είχε χάσει τον δρόμο του και στο τέλος κατέληξε να θυσιάζεται για να σώσει τον κόσμο. Πάντα ήταν σε μια συνεχή και αδιάκοπη αναζήτηση μέχρι που κάποιος τον βρήκε και του έδειξε έναν δρόμο. Τελικά βρήκε αυτό που πάντα έψαχνε, "ένα μέρος να το ονομάζει σπίτι του". Πολλές φορές τον είδαμε να φέρεται αυθόρμητα και να ξεφεύγει (ειδικά όταν έχασε την κόρη του). Νομίζω πως αυτός ο αυθορμητισμός τον έκανε τόσο αγαπητό χαρακτήρα. Ο Joshua Jackson πλέον, μετά από αυτόν τον ρολό, έγινε ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και ακόμα περισσότερο όταν είδα συνεντεύξεις του, ο άνθρωπος είναι απλά γαμάτος.

Philip Broyles/ Lance Reedick: Broyles η μορφή. Κατάλαβα πόσο μου άρεσε αυτός ο χαρακτήρας όταν δεν τον είδα αρκετά στην 5η σεζόν. Στο 4ο επεισόδιο που έκανε την πρώτη του εμφάνιση απλά ενθουσιάστηκα. Γενικά ήταν ο κλασσικός τύπος που απαιτεί αποτελέσματα και σώζει τους υφιστάμενους του από δύσκολες γραφειοκρατικές καταστάσεις αλλά είχε και στιγμές που πραγματικά ήταν μπορεί συμπαθείς και αυτό περισσότερο γιατί ήταν αυτό που λεμέ "έντιμος".

Astrid Farnsworth/Jesica Nicole: Η παιδονόμος του Walter με όλη την σημασία της λέξης. Πού να ήξερε όταν μπήκε στο FBI ότι θα κατέληγε η βοηθός του τρελοεπιστήμονα. Αυτό το δίδυμο πραγματικά σκότωνε, μας χάρισε τις καλύτερες κωμικές σκηνές της σειράς, με τεράστια επιτυχία. Όπως επίσης μια από της πιο συγκινητικές στιγμές στο φινάλε της σειράς. Όποτε η Φεγγαρώ είναι αξία μια πολύ αγαπημένη και συμπαθείς χαρακτήρας χωρίς να εχει κάνει και το τρελό μπαμ στην σειρά.

Walter Bishop/ John "Ηuge" Noble: Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Αντικειμενικότατα ένας από τους καλύτερους, πολυδιάστατους, και πιο εκπληκτικούς χαρακτήρες σε μια σειρά. Πόσες πετυχημένες ατάκες μπορεί να πέταξε, πόση τρελά μπορεί να έβγαλε; ΑΠΕΙΡΗ. Υπάρχει ποσοστό του κοινού που συνέχισε την σειρά μονό και μονό για να βλέπει Walter Bishop, και αυτό είναι 100% κατανοητό. Πίσω από αυτή την θεότητα της παράνοιας κρύβεται ένας μεγάλος ηθοποιός, ο John Noble. Ό,τι και να πει κανείς γι'αυτό τον άνθρωπο είναι λίγο. Κωμικός, δραματικός, τα πάντα όλα. Ό,τι απαιτούσε ο ρόλος το έκανε απίστευτα καλά, χωρίς καμιά υπερβολή και ανέβασε από μονός του αρκετά επίπεδα πάνω την σειρά. Δεν θα πω κάτι άλλο γιατί θα κουράσω, απλά ΤΕΛΕΙΟΣ.

September (Donald)/Michael Cerveris: Από την αρχή της σειράς αποτελούσε το "μυστήριο" και οι θεωρίες σχετικά με αυτόν και τους ομοίους του οργίαζαν. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρολό στην πλοκή του Fringe, και ήταν πάντα συμπαθείς (παρόλο που ήταν "ύποπτος" και δεν ξέραμε τίποτα γι'αυτόν), με αποκορύφωμα την εμφάνιση του στην 5η σεζόν με το όνομα Donald που ήταν απλά κορυφαία. Ένας επιστήμονας από το μέλλον χωρίς αισθήματα, που ήρθε με το σκοπό μονό να παρατηρήσει, άλλα τελικά έκανε πολλά παραπάνω, αγάπησε τόσο τους ανθρώπους που θυσιάστηκε και πέθανε γι'αυτούς. 

Για τους υπόλοιπους δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, απλά: Nina Sparp η μούμια, Linconl Lee "πιο λιγούρης πεθαίνεις", William Bell "πιο φιλόδοξος και εγωιστής πεθαίνεις σίγουρα" και Charlie Francis "ο κλασσικός πράκτορας", που μπορώ να πω θα ήθελα να τον δω περισσότερο.

Υ.Γ. Το Review είναι γραμμένο από την ειδική με Master στο Fringe, Εύη!!! Την ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας!!!